Damiët op Reis

Hallo lieve allemaal, in mijn vorige verhaal had ik net Laos verlaten en was ik aangekomen bij mijn eindbestemming in Azië: Thailand.

 

Ik ben mijn Thailandavontuur begonnen in Chiang Mai, dit is de tweede grootste stad van Thailand en is gelegen in het noorden. Ik was er 1 dag voordat Froukje aan zou komen, zodat ik zeker zou weten dat ik op tijd zou zijn. Met Froukje heb ik hetzelfde ‘grapje’ uitgehaald als met Michelle, namelijk haar stiekem te gaan opwachten op het vliegveld.

 

De eerste dagen hebben Froukje en ik doorgebracht met Sandra, het Nederlandse meisje wat ik op de slowboat vanuit Laos had leren kennen, haar vriendje Wouter en vriend Lourens.
Met Sandra, Wouter en Lourens zijn we een dag gaan scooteren door de bergen die Chiang Mai omringen. Voor mij was dit extra speciaal omdat ik nog nooit zelf een scooter bestuurd had. Ik heb het één keer geprobeerd in Malaga, samen met Karin, maar ik kwam al snel tot de conclusie dat het niet veilig zou zijn als ik in deze drukke stad de scooter zou besturen en droeg die verantwoordelijkheid over aan Karin.
Nu vond ik echter de tijd gekomen om me toch echt eens aan het zelf besturen van een scooter te wagen. Naast het feit dat Chiang Mai toch ook een stad van behoorlijk formaat is, kwam daar ook nog bij dat men in Thailand aan de linkerkant van de weg rijdt… Maar goed, als de tijd daar is dat je scooter wilt leren rijden, dan is de tijd daar.

 

Dit nam niet weg dat ik vantevoren wel een beetje zenuwachtig was en met het idee speelde om toch gewoon weer bij iemand achterop te gaan. Toen de mevrouw die ons de scooters verhuurde vroeg of we allemaal ervaring hadden stond ik net op het punt eerlijk op te biechten dat het mijn eerste keer was, toen Lourens met een stalen gezicht zei dat we allemaal ervaren scooterrijders waren.

 

Het ging vrij goed moet ik zeggen en zodra we de stad uit waren en door de bergweggetjes cruisden voelde ik me bijna Che Guevarra die op weg was van Córdoba naar Venezuela. Totdat ik me herinnerde dat ik op een roze scooter zat, inclusief Hello Kitty nummerbord.

 

 

 

Sandra en consorten zijn na een aantal dagen naar het zuiden gevlogen, waarna Froukje en ik ons op een cursus Thais koken gestort hebben. Aangezien ik in Vietnam ook al een cursus Vietnamees koken heb gedaan, kan ik straks zowel Thais als Vietnamees voor jullie koken 🙂

 

De Thaise keuken is opvallend pittiger dan de Vietnamese keuken en staat bekend om hun curry’s. Als je in Thailand aangeeft dat je een curry ‘niet pittig’ wil, zullen je gegarandeerd nog steeds de vlammen uit de oren slaan. Een veilige optie is Pad Thai (een noodlegerecht met onder meer gemalen pinda’s: hier heb ik busladingen van gegeten). En ook de groene papaya salade is wel te doen, mits je van te voren te kennen geeft dat je één pepertje in je salade wil.

 

De kookles vond plaats op het platteland, iets buiten Chiang Mai gelegen. Vantevoren zijn we de tuin in gegaan waar we uitleg kregen over de verschillende kruiden en gewassen en het koken zelf gebeurde in een mooie open tuinkeuken.

 

 

De dag erop zijn we naar een olifantenopvangpark gegaan. Deze plek is opgezet door een Thaise vrouw, de dochter van een sjamaan.
Ondanks het feit dat olifanten het nationale symbool zijn van Thailand, worden ze vaak afschuwelijk behandeld. In het olifantenopvangpark mag je niet op de olifanten rijden. De olifanten daar zijn vroeger op een slechte manier getraind en hebben gruwelijke dingen meegemaakt.

 

In het park vertelden ze ons de verhalen van deze olifanten. Zo woont er een olifant die heel traag is in zijn bewegingen. Deze heeft vroeger amfetaminen gekregen zodat ze maar door en door kon blijven werken. Een andere olifant was blind aan beide ogen. Zij heeft gewerkt voor de houtkap en was toen der tijd drachtig. Ze kreeg haar baby toen ze aan het werk was en net een lading boomstammen de heling op sleepte. Het olifantenkalfje viel van de helling af en was op slag dood. Toen de olifant weigerde om nog verder te lopen, heeft de mahout (degene die de olifant leidt) haar ogen kapot geprikt.
Mooi om te zien is dat deze olifant in het park een maatje voor het leven heeft. Een andere, oudere, olifant is continu bij haar.

 

Sinds eind jaren ’80 is de houtkap binnen Thailand illegaal. De olifanten die hier hebben gewerkt worden nu ingezet in de toeristische sector, bedelen met een mahout voor geld in grote steden, of zijn naar Birma overgebracht, waar de houtkap wel nog legaal is.
Het inzetten van olifanten als bedelaar is ook illegaal, maar je ziet dit veel in steden als Bangkok en Chiang Mai. De toeristen vinden het prachtig en de mahout verdiend zodoende goed geld.
De olifanten in de stad zijn duidelijk ongelukkig, evenals de olifanten in sommige toeristische bedrijven die worden blootgesteld aan teveel publiek. Je ziet ze dan weven (net zoals een gestresst paard dat kan doen). Dit betekent dat ze continu op hun voorbenen heen en weer wiegen. De olifanten die op de straten werken zijn er meestal het ergst aan toe. Het asfalt is te warm waardoor ze hun voetzolen verbranden, ze halen hun voeten open aan de rotzooi op straat, er is te weinig schaduw voor de olifanten waardoor hun huid verbrand en het is in deze leefomgeving onmogelijk om de olifant de tot wel 160 liter water per dag te brengen die hij nodig heeft.

 

Het ergste, maar ook indrukwekkendste van de dag, was een film waar men onder meer liet zien hoe in Thailand olifanten worden getraind. De bedoeling is om de olifant te breken: het nog jonge olifantje wordt in een soort van houten kooi gezet waarin hij geen kant uit kan. Als de olifant een paar dagen zo gestaan heeft gaan ze hem ‘trainen’. Het hele dorp trekt hier voor uit. Zo wordt er bijvoorbeeld een touw in een lus aan de olifant aangeboden en het is de bedoeling dat deze hier zijn poot doorheen steekt. Ondertussen zit het hele dorp tegen het beest te schreeuwen en prikken ze hem met stokken waar een spijker aan bevestigd is. Het dier heeft natuurlijk geen flauw idee wat er van hem verwacht wordt en raakt alleen maar in paniek.

 

Al met al was het niet echt een dagje om vrolijk van te worden. Maar toen ik na het zien van de film weer naar buiten liep en de olifanten vredig in het immense park zag staan, sprongen me de tranen in mijn ogen en was ik heel blij dat ik naar dit opvangpark ben geweest.
Wat ook fijn is om te weten, is dat er wel ontwikkelingen zijn die naar verbetering van de situatie zouden kunnen leiden. Zo is in Lampong (deze stad ligt tussen Chiang Mai en Bangkok) de eerste officiële mahoutschool opgericht. Hier worden olifanten op een diervriendelijke manier getraind.

 

 

 

 

 

 

Na een aantal dagen Chiang Mai, besloten Froukje en ik naar Pai te gaan. Pai ligt vier uur rijden ten noord-westen van Chaing Mai. Pai is een heerlijk, klein en relaxed stadje.
In Pai zat een koppel wat ik ook op de slowboat vanuit Laos had leren kennen: Kevin en Lorraine uit Schotland. Hier hebben we een groot deel van de tijd mee doorgebracht. ‘s Morgens samen ontbijten en het ‘s avonds samen uiteten en daarna wat drinken was vaste prik. Met Kevin kon je heel erg lachen, hij had zo stand-up comedian kunnen worden.
Kevin bracht ter sprake dat je je op vakantie altijd afvraagt wat het voor weer zal zijn die dag. Aangezien het huisje waar zij verbleven nogal goed verduisterende gordijnen had bleef deze vraag hem iedere ochtend bezig houden, alleen was het antwoord in Thailand altijd hetzelfde als je de gordijnen open trekt: Hot and sunny! Hot and sunny!

 

En dat het heet en zonnig was kun je wel stellen. Van te voren wist ik al dat de aprilmaand dé killermaand zou zijn in de regio, maar het is toch even anders als je er middenin zit. Froukje en ik verwelkomden dan ook met groot enthousiasme het Thaise Nieuwjaar: “Songkran” geheten. Het Thaise Nieuwjaar valt op 13, 14 en 15 april en wordt gevierd door grootscheepse watergevechten die door het hele land plaatsvinden. Wat wij niet wisten is dat de mensen in Pai al op 11 april met de festiviteiten beginnen. Toen we die dag gingen scooteren (ik weer aan het stuur, Froukje die achterop zat en af en toe riep “Rij je wel links!”), was ik oprecht verbaasd toen iemand een emmertje water over ons heen gooide. Het kwartje viel pas toen een straat verderop een man de tuinslang op ons richtte.

 

Froukje en ik hadden eigenlijk willen wachten met Songkran tot we 14 april in Bangkok zouden aankomen, maar konden de daarop volgende dag, toen we eigenlijk op weg waren naar een Yoga centrum en onderweg tot drie keer toe zeiknat zijn geworden, ons niet meer inhouden. De Yoga cursus was van de baan en we hebben ons naar de markt begeven om waterpistolen in te slaan. Onze pronkstukken waren twee pistolen met een waterreservoir die je als rugzak kon dragen. Zo had je de handen vrij en kon je tijdig anticiperen op de drive-by shootings: een pick-up die rondrijdt door de stad, met de laadbak vol met kinderen en volwassenen die je in het voorbijgaan bestoken met supersoakers en emmertjes ijswater.

 

In Bangkok aangekomen dachten we dan ook goed voorbereid te zijn. Hier was de gekte echter nog net iets heviger als in Pai. Op Koh San Road krioelde het van de mensen en werd je hoe dan ook kletsnat. We vonden het Songkran in Pai achteraf gezien toch leuker. In Pai had je her en der groepen mensen staan, soms eens een onverwachte drive-by, en kon je van te voren nog een plannetje proberen te maken hoe je de situatie het hoofd zou gaan bieden. Terwijl op Koh San Road, met honderden gewapende mensen op één straat, daar geen beginnen aan was.

 

 

 

 

Hoe enthousiast we Songkran hebben ontvangen, des te blij we ook waren toen het weer voorbij was. We hebben ervan genoten om weer je gezicht buiten de hotelkamer te kunnen laten zien en ook nog eens schoon en droog te blijven.

 

De avond na Songkran zijn we gaan uiteten in een klein restaurantje wat we de dag daarvoor al hadden gezien (maar niet naar binnen zijn gegaan, wegens kletsnat en gezicht en haren onder gesmeerd met wit papje: tevens erg populair tijdens het Nieuwjaar).
Het restaurantje werd gerund door een Thais vrouwtje, die zowel de keuken als de bediening bleek te doen. De sfeer was heel huiselijk, zowel qua inrichting als sfeer hadden we net zo goed bij haar in de huiskamer kunnen zitten. Er waren niet veel mensen in het restaurant en de eigenaresse kwam geregeld met ons overleggen over het eten. Ze had bepaalde dingen niet, maar deed andere suggesties, waar wij ook weer op konden inhaken. In onderling overleg kwam het gerecht tot stand wat we uiteindelijk voorgeschoteld kregen. Ze kwam ons eerst nog gratis een soepje brengen wat ze had gemaakt en waarvan ze wilde dat we het proefden.
Tegen de tijd dat we ons eten op hadden waren we nog de enige gasten in het restaurant en kwam de eigenaresse bij ons zitten. Haar naam was Wanida en bleek een ontzettend inspirerende vrouw te zijn. Het restaurant was voor het eerst in 3 maanden weer eens open, omdat ze in het dagelijkse leven eigenlijk zakenvrouw was. Daarbij werkte ze als uitgever. Wanida praatte met ons over het leven in Thailand en bevroeg ons over ons leven. Froukje en ik, beide Social Workers, beiden wel eens last van het is-het-dit-nu-écht gevoel, werden door Wanida aan het denken gezet over wat we nu echt graag wilden in ons leven. (En belangrijker nog, hoe we dit een plek zouden kunnen geven). Frouk en ik blijken allebei, als we stoppen en nadenken, toch vrij creatieve personen te zijn. Ik vertelde Wanida dat ik vroeger altijd schrijfster wilde worden, maar dat ik er nooit iets mee heb gedaan. Ik vertelde haar over mijn twijfels en onzekerheden. Wanida hoorde mij aan en gaf me een aantal adviezen om mijn schrijfstijl te versterken en te ontwikkelen. Één van haar adviezen was om klassiekers te gaan lezen. Ze gaf me een aantal titels mee, waaronder de Bijbel. Niet uit gelovige overwegingen zei ze -Wanida is boeddhistisch- maar omdat delen uit de Bijbel ontzettend goed geschreven zijn en ik daar veel van zou kunnen leren. Dus mochten jullie me bij thuiskomst met een Bijbel aantreffen, dan is het niet omdat ik tijdens mijn reis het licht gevonden heb, maar dan ben ik dus mijn schrijfstijl aan het ontwikkelen.

 

De dag na onze avond met Wanida was de dag van mijn Visa-Run. Als je over land Thailand binnenkomt krijg je maar een 15 dagen visum, waar als je het land binnenvliegt je 30 dagen krijgt. Froukje had dus een fatsoenlijk visum, terwijl ik al op mijn laatste dag zat. Aangezien je 12,50 euro betaalt per dag dat je langer blijft dan je visum, zou het een erg dure aangelegenheid worden om dit feit te negeren. Ik had dan ook via ons hostel een visa-run geregeld naar Cambodja. Ik werd om 8 uur ‘s ochtends door een minivan opgehaald, zou om 12 uur ‘s middags bij de grens zijn en zou tegen 17.00 uur ‘s avonds terug zijn in Bangkok. Froukje bleef in Bangkok en we zouden ons het ‘s avonds in het treinstation treffen, waar we om 19.30 uur de nachttrein hadden naar Zuid-Thailand en vervolgens een veerboot naar het eiland Koh Samui. Ik had geregeld dat de minivan mij het ‘s avonds af zou zetten bij het treinstation in plaats van terug bij het hostel.

 

Het ‘s morgens werd ik mooi op tijd opgehaald bij het hostel en de vier uur durende reis naar de grens liep voorspoedig. We kwamen zelfs nog vroeger aan dan gepland. We werden echter niet bij grens afgezet maar in een restaurantje in de buurt. Vanuit dit restaurant werd een soort van bureautje gerund dat je hielp met je Cambodja visum. Ik moest namelijk eerst Cambodja in, dan Cambodja weer uit en daarna Thailand weer in, waar ik een nieuwe 15 dagen stempel zou krijgen. Om Cambodja in te mogen is meer nodig dan alleen een stempel, daar maken ze een uitgebreid visum waar je pasfoto’s en al voor moet inleveren. De mannen van het bureau gaven aan dat we dit ook wel zelf bij de grens konden regelen, maar dan zou het uren duren en als we hen van tevoren het visum in orde lieten brengen waren we daarna binnen 10 minuten door de grens. Ik geloofde er nog niet eens de helft van, maar de prijs die ze zich rekenden was niet zo heel veel meer als dat ik bij de grens voor het visum zou hebben betaald (ik heb uiteraard weer gegoogled) en gezien de nachttrein die ik moest halen leek het me beter het zekere voor het onzekere te nemen.

 

Toen we vervolgens dan toch, met onze paspoorten met Cambodja visum erin, bij de grens werden afgezet waren we inderdaad redelijk snel Cambodja in. Ik zou echter zonder hun hulp even snel zijn geweest, want ik zag een meisje in de rij staan die de hulp van het bureau had afgewezen en zij was net zo snel door de grens als de rest van ons.

 

Cambodja uit stempelen ging nog sneller. Vervolgens moest ik alleen nog Thailand in, een nieuwe stempel krijgen en dan weer terug naar Bangkok. Voor de grenspost terug naar naar Thailand stond echter een rij van heb ik jou daar. Drie uur lang heb ik buiten, in de brandende hitte (>40 graden Celsius), gewacht om het gebouw in te kunnen waar we de stempel kregen. Om de zoveel tijd lieten ze een groepje mensen naar binnen. Ik heb het bijgehouden en om de 10 a 15 minuten konden we ons een stukje naar voren bewegen. Al na een kwartier was ik helemaal doorweekt van het zweet en na 1 uur was ik op van de zenuwen. Hoop doet leven, maar ik zag het steeds zwarter in dat ik mijn nachttrein zou gaan halen. Tot overmaat van ramp had ik geen enkele mogelijkheid om Froukje te bereiken. Froukje had een Thais nummer aangeschaft, maar dit had ik niet opgeschreven. We waren altijd samen geweest en ik was er helemaal van uit gegaan dat mijn visa-run goed zou gaan. Voordringen in de rij had geen enkele zin. Mensen om mij heen hadden al geprobeerd om voorrang te krijgen door te vermelden dat ze een trein of bus moesten halen, maar hier was weinig begrip voor, zowel van de Thaise werkers die de rij controleerden als de andere mensen in de rij. Waar ik op zich wel in kon komen. Het was een ware uitputtingsslag, iedereen stond verhit en bezweet zijn beurt af te wachten om naar binnen te mogen gaan. Toen ik bijna aan het einde van de rij was dacht ik even dat ik van mijn stokje zou gaan. Niet alleen door de zon, de hitte en de mensenmassa, maar ik was me helemaal op aan het vreten en de mogelijkheden aan het calculeren waarmee ik de trein nog zou kunnen halen. Opeens werd het geluid van de mensen om me heen steeds gedempter, tot het punt alsof ik oordopjes in had gedaan. Ik werd duizelig en het werd me zwart voor mijn ogen. Ik dacht ‘ik ga hier verdomme NIET in de rij voor de grens van Thailand van mijn stokje’. Precies op dat moment bewoog de rij zich weer waardoor ik werd afgeleid. Ik vond een paar snoepjes in mijn rugzak en door het suiker in de snoepjes voelde ik me na een paar minuutjes gelukkig weer redelijk normaal.

 

Om kwart over vier het ‘s middags zat ik dan eindelijk in de minivan richting treinstation Bangkok. Met stempel en al. Ik dacht dat als alles in het verkeer mee zou zou zitten (uiteraard niet: file) en ik de chauffeur zou ver zou krijgen om niet twee keer te stoppen om te pauzeren (uiteraard niet: de beste man begreep me niet of wilde me niet begrijpen) dan zou ik de trein wellicht nog halen. Een uur te laat kwam ik aan op het treinstation in Bangkok, waar ik werd uitgelachen door de ticketverkoper die ik vertelde wat er was gebeurd (“Aaaaah you missed your train hahahahaha” … “Aaaaaaah you lost your friend!!! HAHAHAHA!!!”). Na een nieuw treinkaartje te hebben gekocht naar een andere stad als de trein waar Froukje in zat, maar met tevens een veerbootverbinding naar Koh Samui, ben ik op zoek gegaan naar een internetcafé. Op facebook heb ik mijn zusje te pakken gekregen die met Froukje’s moeder heeft gebeld om haar door te geven dat zij Froukje moest bellen en Frouk moest zeggen dat ze gewoon de veerboot naar Koh Samui moest nemen en dat we ons daar dan ergens weer zouden zien. Behoorlijk ingewikkeld.

 

Alvorens ik de trein inging vond ik op het treinstation, naast de wc-hokjes, douches waar je voor 50 eurocent kon douchen. Gezien de uren die ik in de rij had gestaan nam ik de mogelijkheid om me even op te frissen met twee handen aan. Eerlijk gezegd was dit het leukste moment van de hele dag. Toen ik daar zo onder de douche stond dacht ik “ik zit me gewoon fuckin’ te douchen op het treinstation in Bangkok”. Ik heb uiteraard wel eens onder spectaculairdere douches gestaan (hoewel hij wel verrassend schoon was), maar het ging door me heen dat ik dit een jaar geleden nooit gedacht had: dat ik nog eens een douche zou nemen op een treinstation… in Bangkok..

 

Mijn reis naar Koh Samui was een duidelijk geval van Murphy’s law. Het begon al goed met het feit dat ik Froukje was verloren en dat mijn (toch niet goedkope) treinkaartje in rook was opgegaan. Vervolgens had de trein vertraging waardoor ik mijn bus richting de veerboot miste. Deze bus + veerboot had ik ook al geboekt en betaald. Door alle pech was ik alleen nog maar nog verbetener om diezelfde dag nog op het strand te liggen. Ik ben hals over kop achterop een motortaxi gesprongen die zich veel te veel vroeg voor de rit. De veerboot ging namelijk maar één keer per dag en ik ging niet een dag in een willekeurig stadje doorbrengen. Ik moest en ik zou die veerboot halen!

 

Aangekomen op Koh Samui ben ik een shuttle ingestapt richting het meest toeristische stadje van het eiland. Hier zou ik vast een internetcafé vinden met mogelijkheid tot bellen. In deze shuttle heb ik een jongen uit Chili leren kennen. Deze was een stuk meelevender met betrekking tot mijn situatie dan de Thaise ticketverkoper. Hij is met mij meegegaan richting een internetcafé waar ik Froukje kon bellen op haar Thaise nummer wat mij inmiddels was gemaild. Froukje was op dat moment onderweg naar de veerboot en zou een aantal uren later aankomen in Koh Samui. Ik ging samen met de Chileen (Gustavo) op zoek naar een hostel, wat ik later weer aan Froukje heb doorgebeld. Omdat Frouk niet wist hoe laat ze precies aan zou komen ben ik met Gustavo een paar uurtjes naar het strand gegaan. Na alle ontberingen heb ik mezelf getrakteerd op cocktailtjes en een ligbedje. De zee rondom Koh Samui was superblauw en helder en voelde alsof je in een warm bad stapte. Na twee cocktails, een duik in de zee en een spies van de barbecue voelde ik me weer helemaal top. Nog beter voelde ik me toen we terug gingen naar het hostel en daar Froukje aantroffen die net was aangekomen. We hebben uiteraard de hele bijna 24 uur dat we elkaar kwijt waren doorgenomen. Froukje vertelde dat ze in de trein zat en steeds dacht hmmm Damiët zal wel zo komen, totdat de trein ging rijden en ik er nog steeds niet was.
Ik had me druk gemaakt dat Froukje in paniek zou zijn, maar had eigenlijk beter moeten weten. Daar is toch heel wat meer voor nodig 🙂 Frouk had zich al bedacht dat er waarschijnlijk wat mis was gegaan en dat we ons op het eiland wel weer zouden zien…

 

Die avond zijn Froukje en ik naar een Muay Thai gevecht gegaan (Thais boksen). Gustavo ging niet mee want die vond het te duur. Voor Thaise begrippen was het ook vrij prijzig, maar het was absoluut een ervaring die ik niet had willen missen. (Dankjewel Froukje voor het aandringen om te gaan:)
Voordat het gevecht begon reden ze de boksers -in bokstenue- op een aanhanger door het stadje, terwijl een omroeper de mensen aanspoorde later die avond naar de wedstrijd te komen kijken. Iedere wedstrijd hadden ze een internationale deelnemer, wat deze avond een jongen uit Bulgarije was. De Thaise jongens op de aanhanger leken helemaal op hun gemak, maar de Bulgaar keek zo bescheten dat ze hem net zo goed in een roze string door de stad hadden kunnen rijden. Daar zit je dan, helemaal vanuit Bulgarije naar Thailand gekomen en dan wordt je op een aanhanger aan de stad tentoongesteld..
De wedstrijd bestond uit verschillende gevechten in verschillende gewichtsklassen. Voor ieder gevecht gingen de boksers een soort van vreemd rek-en-strek-en-bid dansje doen, terwijl op een balkonnetje in de hoek van de bokshal vier mensen muziek begonnen te maken (Froukje noemde ze de Muppets). Daarna gingen de boksers er vol tegenaan en ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. We hebben wel drie knock-outs gezien. Ook leuk was het publiek om ons heen die vol vuur de boksers aanmoedigden.

 

Als laatste was de Bulgaar aan de beurt tegen een van de Thaise boksers. Ik was in dubio wie ik wilde dat er zou winnen. Eerst vond ik dat, gezien het Thais boksen is, de Thai moest winnen. Maar toen dacht ik terug aan het gezicht van de Bulgaar op de aanhanger en besloot ik dat ik het hem toch het meeste gunde. En in de tweede ronde, won de Bulgaar met een knock-out. Het was waanzinnig. Froukje heeft er filmpje van gemaakt.

 

 

 

De volgende dag vertrok Gustavo al in alle vroegte. Hij had een vlucht naar Chiang Mai. Froukje en ik zijn twee volle dagen op Koh Samui geweest, waarna we naar Koh Phangang zijn gegaan. Dit eiland staat bekend om zijn Full Moon Party’s (en Half Moon Party’s). Op het moment dat wij er waren was er alleen zowel geen volle maan als halve maan. Op zich wel jammer, ik had wel weer zin gehad in een feestje.
Omdat er geen speciale feesten waren zijn we voor de ‘op een onbewoond eiland’ ervaring gegaan. We hebben de boot genomen naar Bottle Beach, een zeer rustig strandje. (Wat trouwens rond Full Moon ook tot een feeststrand kan transformeren). Al de eerste dag op Bottle Beach, kwamen we tot de conclusie dat een onbewoond eiland toch net iets té rustig is voor onze smaak. Daarbij voelde Frouk zich niet helemaal op haar gemak in ons hutje aan de zee. Er hing een vreemd geurtje en het ‘s avonds zagen we een grote kakkerlak op ons bed, die zich toen wij binnenkwamen naar een onbekende plek begaf. Froukje kon niet ontspannen in de hut en heeft de hele nacht wakker gelegen. We zijn dan ook de dag erna verder gegaan naar een ander strandje, genaamd Thong Nai Pan Yay. Dit was precies de goede mix van rust, bounty strand, warme blauwe zee, maar ook winkeltjes en barretjes.

 

 

 

Vervolgens zijn we naar Koh Tao gegaan. Dit eiland draait volledig om duiken. Veel mensen gaan erheen om een cursus te doen.
Froukje heeft in Koh Tao voor de eerste keer gedoken en ik heb twee fun dives gedaan. Het was wel spannend om deze keer zelf mijn duikuitrusting op te zetten, aangezien ik in Vietnam altijd een heel team op de boot om me heen had die me op de vingers keken en controleerden of het allemaal goed was.

 

Het duiken in Koh Tao vond ik een beetje teleurstellend. Duiken is altijd gaaf, maar ik had hele hoge verwachtingen over de koralen en de vissen die ik zou gaan zien. Van te voren had ik gehoord dat duiken in Thailand stukken mooier moest zijn als in Vietnam, maar ik vond het duiken in Vietnam leuker. Misschien kwam dat ook omdat ik het daar zo goed vinden met het team op de boot.

 

In Koh Tao hadden we een regelrechte saunakamer. We hadden een ventilator, die echter niet meer deed dan de warme lucht rond blazen. Zodra je ook maar iets ging ondernemen in onze kamer, van een leesboek zoeken in je backpack tot het aantrekken van je bikini, was je binnen de kortste keren doorweekt. Een geluk is dat je in deze hitte zoveel zweet dat je na een paar dagen alle bacteriën hebt uitgezweet, dus daarna zweet je alleen nog maar het water uit wat je in liters tot je neemt. Best een reinigende ervaring eigenlijk; Thailand in april.

 

 

Koh Tao was het laatste eiland op de lijst. Met een nachtveerboot zijn we richting het vaste land gegaan, waar we om 6 uur ‘s ochtends een bus hadden geboekt naar Bangkok. Vanuit Bangkok zijn we met een lokale bus naar Kanchanaburi gereisd. We hadden namelijk voor de daaropvolgende dag gereserveerd voor een ochtend in de zogeheten Tijgertempel van Kanchanaburi, gevolgd door een middag bij de Erawan watervallen.

 

Het ‘s avonds in Kanchanaburi hebben we in een restaurantje gegeten waar Froukje met de eigenaren haar problemen besprak met betrekking tot het vinden van een grote, stenen vijzel (om currypasta mee te maken). Froukje had namelijk een missie. Ze zou Thailand volgens mij niet verlaten hebben zonder een dergelijke vijzel. Ze had er enkele gezien eerder in de reis maar niet meegenomen omdat die dingen wel een aantal kilo wegen. Niet echt fijn voor in de backpack. Nu liep de reis tegen het einde en vond ze er geen meer. De vrouw van het restaurant is met Froukje op de scooter het hele stadje doorgereden op zoek naar een vijzel. Die avond hebben ze niks meer gevonden, maar de volgende dag heeft de vrouw Froukje (en mij ook dit keer) weer meegenomen op haar scooter en heeft Frouk haar slag kunnen slaan.

 

 

Eerder op de dag dat Froukje haar vijzel vond zijn we in de Tijgertempel geweest. Dit was het absolute hoogtepunt van de reis door Thailand. Dit was al helemaal niet goedkoop geweest, maar zoals ze zeggen: echt een once in a lifetime experience.
De Tijgertempel is een tempel waar monniken samen met tijgers leven. Als je het ochtendprogramma boekt begin je ermee dat je de monniken het ‘s morgens als ze aankomen eten geeft en respect betoond door met je handen voor je borst een kleine buiging voor ze te maken. Daarna mochten we de tijgerwelpen van ongeveer een half jaar oud de fles voeren en ze hadden zelfs twee kleine tijgerwelpjes van 3 weken oud waar we mee mochten spelen. We mochten met grote tijgers wandelen, ze wassen en met ze op de foto. Van te voren werd ons uitgelegd dat tijgers roofdieren zijn dus dat je ze nooit de rug toe mocht draaien, dat is het moment waarop ze kunnen besluiten om aan te vallen. Toen we klaar zaten voor de ochtendmeditatie, was onze gids met een van de half jaar oude tijgerwelpen aan het spelen. Ik dacht op veilige afstand te zitten en vond het nogal een leuk gezicht, dus ik draaide me om om mijn fotocamera te pakken. Het volgende moment had de tijgerwelp mijn bovenbeen te pakken. Ik heb het op een gillen gezet en een paar seconden later had hij al weer los gelaten. Het was alleen maar om te spelen, maar ik dacht wel ‘hellep!!! er zit een tijger in mijn been’. Gelukkig heb ik er niks aan overgehouden en zeg nou zelf, hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze ooit door een tijger zijn gebeten… Once in a lifetime experience right there 😉

 

Wat ook erg leuk was, was dat we met de tijgers mochten spelen. We kregen een lange stok met daaraan vastgemaakt een bal of een paar grote plastic zakken. Deze moest je over de grond bewegen om de aandacht van de tijgers te trekken en daarna hoog in de lucht houden, want als ze de stok te pakken kregen was je hem kwijt. Aan de hand van een klein Thais vrouwtje gingen we ieder het speelvertrek in, waarbij we de instructie kregen niet zonder dit vrouwtje te gaan rondlopen. “She can save your life, ok?”

 

De ochtend eindigde ermee dat we de tijgers zagen spelen met elkaar en hun verzorgers op een plek waar ze in het water konden. Er was een rots in het water en de tijgers vonden het fantastisch om van de rots in het water te springen. Een van de tijgers sprong in zijn enthousiasme boven op een andere tijger, die daar geheel niet gelukkig mee was. Ik moest zo lachen om de blik van afgrijzen die de tijger na dit voorval op zijn gezicht had. De uitdrukking ‘verzopen kat’ was op zijn lijf geschreven.

 

De Tijgertempel is nogal omstreden in Thailand. Jaren geleden hadden de monniken maar een aantal tijgers en kwamen er af en toe bezoekers die geld doneerden. Nu is het een commerciële instelling geworden en moet je een flinke entree betalen om te doen wat wij hebben gedaan. De Tijgertempel heeft geen vergunning om als dierentuin te opereren en daarbij is het niet duidelijk waar de tijgers vandaan komen die er rondlopen. De autoriteiten willen aan de ene kant de tempel sluiten, maar zijn aan de andere kant terughoudend omdat het wel nog altijd monniken betreffen die de Tijgertempel bezitten.
Vaak klagen bezoekers over hetgeen ze krijgen in verhouding met wat ze betaald hebben. Wij hadden ook wel erg veel geluk moet ik zeggen. Normaal gezien zijn er op een ochtend rond de 40 bezoekers, terwijl wij die ochtend maar met ons 14-en waren.

 

Mijn eigen indruk is dat de tijgers allemaal gezond en goed doorvoed waren. De tijgers hadden veel ruimte en werden liefdevol door de verzorgers en vrijwilligers behandeld. De tijgers oogden geheel niet bang voor hun verzorgers. Ze waren alert en ondeugend (zie de tijger die mij gebeten had). Ook was er veel sprake van voortplanting binnen de Tijgertempel, wat dieren ook niet doen als ze zich niet gelukkig voelen. Vantevoren was ik een beetje bang voor wat ik misschien zou aantreffen. Stel je vind het wél dieronvriendelijk, dan voel je je achteraf wel vervelend dat je er geld aan uitgegeven hebt. Gelukkig was dat dus helemaal niet het geval en kan ik alleen maar positieve dingen over de Tijgertempel vermelden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Dezelfde dag nog hebben we vanuit Kanchanaburi de lokale bus terug genomen naar Bangkok. De volgende dag zijn we in Bangkok naar de Sundaymarket gegaan. Hier krijg je alles wat je maar wilt. Ik heb het advies van Tanja ter harte genomen en mijn backpack kritisch door gespit. Toen we die ochtend uitcheckten uit het hostel was mijn backpack heerlijk licht omdat ik zoveel kleren had weggedaan. Nadat we terugkwamen van de Sundaymarket, heb ik dit echter weer behoorlijk aangevuld. Wel lekker, de ouwe afgedragen meuk eruit en mooie nieuwe spulletjes ervoor in de plaats.

 

Froukje zou die nacht terug naar Nederland vliegen dus die zondag was onze laatste dag samen. Eind van de middag heb ik al afscheid genomen van Froukje, omdat ik de nachtbus wilde nemen naar Krabi. Vanuit daar wilde ik naar Koh Phi Phi gaan. Ik had nog een paar dagen tot aan mijn vlucht en die wilde ik niet in snikheet Bangkok doorbrengen. Op de eilanden is het niet minder heet, maar ja, dan zit je in ieder geval op een eiland!
Gustavo, de jongen uit Chili die ik had leren kennen toen ik Froukje kwijt was geraakt, was in Phi Phi geweest en had mij in Koh Samui foto’s laten zien. Ik was helemaal enthousiast geraakt. Koh Phi Phi wordt omgeven door rotsformaties die vanuit de zee oprijzen en is de eilandengroep waarin Maya bay zich bevind. Maya bay is ‘The Beach’: die film met Leonardo DiCaprio.
Met Gustavo was ik trouwens nog in contact via facebook en hij had mij laten weten dat hij inmiddels teruggevlogen was van Noord-Thailand naar Zuid-Thailand en zich weer op Koh Phi Phi bevond.

 

Het afscheid van Froukje was heel raar. Je weet namelijk niet wanneer je elkaar weer ziet. Ik zat in de tuk tuk naar haar te zwaaien en op een gegeven moment kon ik haar niet meer zien. Dan gaat er wel even een vreemd gevoel door je heen.

 

In de nachtbus naar Krabi heb ik heel slecht geslapen. Het was een dubbeldekker bus en ik zat op de bovenste verdieping op de stoel helemaal vooraan. Er zat niks tussen mij en de voorruit van de bus en er was ook geen gordel aanwezig. Ik vond het erg onveilig en kon de gedachte niet loslaten dat als er iets zou gebeuren ik zo door de voorruit geschoten zou worden. Ik was zo moe dat ik constant in slaap viel, maar zodra ik in mijn REM slaap kwam (de slaap waarin je droomt en verlamd bent) dwong mijn onderbewustzijn me om wakker te worden en alert te blijven. In een van de dromen stond ik ergens op een uitkijkpunt, toen er een groepje mensen voor mij kwamen staan om een groepsfoto te maken. Ik dacht ik moet aan de kant voor de foto, maar ik kon me niet bewegen. Dit was nog een behoorlijk vriendelijke droom, waaruit ik mezelf redelijk makkelijk wakker kreeg. In de volgende droom, droomde ik dat ik ergens doorheen moest kruipen en wederom kon ik me opeens niet bewegen. Het was helemaal donker om me heen en ik raakte in paniek. In mijn droom probeerde ik uit alle macht om hulp te roepen, en toen ik eindelijk wakker werd hoorde ik mezelf (hardop) op hoge toon “Help, help” fluisteren. Het jonge Thaise tienermeisje wat naast me zat had ik schijnbaar wakker gemaakt en keek naar me alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Tegen die tijd begon het alweer wat licht te worden en bedacht ik me dat ik maar beter niet meer zou proberen te slapen. In plaats daarvan heb ik van de mooie natuur van de Krabi provincie genoten en mijn boek uitgelezen.

 

Aangekomen in Koh Phi Phi stond Gustavo mij op de pier op te wachten. In Koh Phi Phi ontpopte Gustavo zich als een ware charmeur. Allemaal leuk en aardig, maar toen Gustavo besloot om -in een vloeiende, onverwachte beweging- zijn bed tegen het mijne aan te schuiven, besloot ik dat het hoog tijd was om Gustavo duidelijk te maken dat ik nergens naar op zoek was. Dit was allemaal vrij snel opgehelderd en ik heb me goed geamuseerd op het eiland. We zijn een dag gaan snorkelen en hebben Maya Bay bezocht, evenals een strand waar een heleboel aapjes wonen.

 

De dag dat ik vertrok droeg Gustavo mijn backpack naar de pier (je kunt van de Zuid-Amerikaanse mannen niet zeggen dat ze niet galant zijn). Onderweg viel een van de glazen uit mijn nep Burberry zonnebril, waar ik zachts gezegd not amused over was. Gustavo reageerde door te zeggen “Aaah is okay, you look more beautiful without”. Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op en kwam niet verder dan een quasi-geringschattend “pffff” en één blik op zijn ondeugende ogen en tevreden gezicht vertelde me dat hij erg ingenomen was met zichzelf dat hij me op de valreep toch nog even te pakken had.

 

 

 

 

 

Aangekomen in Bangkok heb ik nog wat laatste inkopen gedaan en heb ik nog een Thaise massage genomen. De beste massage in Azië heb ik Vietnam gehad (na die massage voelde ik me 10 centimeter groter), maar na deze massage voelde ik me toch ook wel zeker 8 centimeter langer. Niet slecht toch?

 

Inmiddels was ik er wel helemaal klaar voor om Azië te verlaten. Ik was klaar met de hitte, klaar met het van plek naar plek trekken, altijd in hostels slapen en steeds uiteten, waarbij het altijd maar de vraag is hoe snel je geholpen word en het eten voor je neus staat. Ondanks de lieve mensen die ik Thailand heb ontmoet zijn de mensen in de toeristische sector niet altijd even vriendelijk. De ochtend dat ik aankwam in Bangkok wilde ik mijn ontbijt voor de volgende dag, dezelfde dag al nuttigen, aangezien ik de ochtend erna al in alle vroegte naar het vliegveld moest vertrekken. Om dit geregeld te krijgen was nogal een bevalling en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet al te geduldig meer was. De receptioniste eiste dat ik mijn vliegticket aan haar overlegde, om te bewijzen dat ik de ochtend daarna niet kon ontbijten, voordat ze de datum op mijn ontbijtbonnetje wilde veranderen. Toen ik haar mijn vliegticket liet zien omcirkelde ze triomfantelijk de tijd dat mijn vlucht vertrok, wat pas om 11.00 uur was. Ik legde haar met mijn laatste restje geduld uit dat ik drie uur van te voren op het vliegveld wilde zijn en dat de taxireis 1 uur zou duren, maar ik wilde het liefste tegen haar zeggen dat ik zelf wel uitmaakte hoe laat ik naar het vliegveld ging. Om onduidelijke redenen maakte ze een kopie van mijn vliegticket en toen veranderde ze dan uiteindelijk de datum op mijn ontbijtbon.
Ander ding wat ook wel eens vervelend kan zijn is dat je niet alleen de taal niet begrijpt, maar ze ook een heel ander alfabet gebruiken. Ik had die ochtend douchegel gekocht (waarbij het nog een heel gedoe was om ene te vinden zonder Whitening spul erin), maar toen ik onder de douche stond dacht ik waarom ruikt dat spul nauwelijks en waarom schuimt het niet. Bleek dat ik bodylotion had gekocht.

 

Voordat ik echter voet op Australische bodem zou zetten had ik nog een overstap in Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië. Hier kwam ik het ‘s middags aan en mijn vlucht naar Brisbane vertrok pas de volgende ochtend. Ik had dus even tijd om het een en ander van Kuala Lumpur te zien.
Aangekomen op het vliegveld was ik bijna in een taxi gestapt, tot ik erachter kwam dat deze ongeveer 4 keer zoveel kost als in Bangkok. De taxichauffeur was heel vriendelijk en liep met me mee richting de trein die vanaf de vluchthaven naar het centrum liep. Ik had een hostel op het oog en op het Centale treinstation wist ik een gratis plattegrond van de stad te bemachtigen. Na nog een trein en een half uurtje lopen had ik het hostel gevonden. Hier heb ik een Indonesische jongen leren kennen waar ik het ‘s avonds de stad mee heb verkend. We zijn de Kuala Lumpur toren op gegaan, met mooi uitzicht op de stad, zijn bij de Petronas Towers geweest en hebben Merdeka Square bezocht.
De jongen uit Indonesië was erg gezellig, maar hij had één ietwat vervelend trekje. Na een nacht van weinig slaap in Bangkok, een vlucht en een hele avond door Kuala Lumpur te hebben gesjeesd was ik kapot. Op de terugweg naar ons hostel barste de jongen iedere keer als hij me aankeek in lachen uit en zei hij “Ooooh you look so tired!” In het begin kon ik het wel hebben, maar na de derde keer liet ik hem met op elkaar geklemde kaken weten: “Yes. That is because I am tired.”

 

 

 

De nacht in Maleisië heb ik tevens weinig geslapen. Ik lag rond middernacht in bed en tegen vijf uur ‘s ochtends ging mijn wekker alweer om op tijd het vliegtuig te halen.

 

Op het vliegveld in Maleisië is mij ‘het ondenkbare’ gebeurd. (Alhoewel sommige mensen die mij kennen dat misschien helemaal niet zo ondenkbaar zullen vinden..)
Ik was mooi op tijd op de vluchthaven. Bagage ingecheckt, ontbeten, brievenbus gezocht om nog wat ansichtkaarten te posten, door de douane, naar de tax-free shop om een fles Jack Daniels te kopen voor mijn familie in Australië… Toen ik opeens hevige buikpijn kreeg. En uiteraard geen pijnstillers bij me. Inmiddels was het nog een kwartiertje tot boarding tijd, echter er waren alleen pharmacies bij een andere gate, waar je een trein naar toe moest nemen. Na een korte berekening dacht ik dat ik dat toch wel moest halen. Dus ik die trein in, maar eer dat de pillen had gevonden die ik zocht en weer terug was, was mijn vlucht al een kwartier aan het boarden. Ik heb me haastig naar de gate begeven en net voordat ik daar aan kwam werd omgeroepen of passenger Deejmiejet Cleejssens zich immediately naar de gate wilde begeven voor boarding.
Ik verwachte half en half dat het hele vliegtuig geïrriteerd “te laat!” zou roepen als ik binnenkwam, maar iedereen was nog bezig zich te installeren. In plaats van dat ik gestraft werd voor mijn misdadig late aankomst, had ik twee stoelen helemaal voor mij alleen. Toen ik ook nog eens zag dat we allemaal ons eigen tv-schermpje hadden met talloze films en series om uit te kiezen (dit was pas de tweede vlucht waarbij ik dit mocht meemaken), dacht ik dat ik in de zevende hemel was terecht gekomen. Ik heb consequent wijntjes besteld als de stewardessen langs kwamen en ik heb de hele vlucht tv gekeken terwijl de mensen van Malaysia Airlines ons volstopten met pinda’s, cakejes en Magnums.

 

Het ‘s avonds kwam ik aan in Australië, waar ik werd opgewacht door Ingrid en haar man, die in Brisbane wonen. Ingrid is de nicht van mijn moeder, maar voor het gemak zal ik haar in mijn blogs mijn tante noemen. Bij mijn tante zal ik de eerste tijd verblijven, om vanuit daar een baantje en een appartementje te zoeken. Ik heb mijn reisplannen wegens financiële redenen namelijk een beetje omgegooid. Voordat ik door Australië kan gaan reizen, zal ik eerst mijn reisbudget een beetje moeten bijspekken. Daarom heb ik in plaats van een toeristenvisum, een Work & Holiday visum geregeld.

 

Nu zit ik dan dus echt officieel aan ‘de andere kant van de wereld’. Ik weet nog dat toen ik klein was, mij eens gezegd is dat wanneer je een gat zou graven in Nederland je dan uiteindelijk zou uitkomen in Australië. Dat sprak zo tot mijn verbeelding en Australië heeft altijd een enorme aantrekkingskracht op mij gehad. Dat ik nu voet op Australische bodem heb gezet is weer een droom die uitkomt!

 

Het leven gaat er nu weer even behoorlijk anders uitzien, nu ik van plan ben een tijdje honkvast te blijven en me weer in het werkende leven te storten. Ik hou jullie uiteraard via mijn blog op de hoogte hoe het gaat lopen met mijn jobsearch en hoe het me in Australië gaat bevallen. Tot snel!